1963: prolog

Halo, halo, koń się obalo. 
Nie potrafię ładnie się witać (jestem pierogiem, witam prologiem), więc po prostu powiem, że oto znajdujecie się w tym nieszczęsnym skrawku Internetu należącym do mnie. To ja tu mieszam chaos w wielkim kotle i rozchlapuję Wam na ekrany. Będzie bardzo luźno i bardzo tak, jak mi się akurat zachce. Na razie wrzucam prolog opowiadania, które mam zaplanowane już od dawna i czekałam tylko, aż nadejdzie jego czas. I oto nadszedł. Ślicznie proszę o opinie dla podbudowania chwiejnego szkieletu i, cóż, nie mam już chyba nic do dodania.

☮-☮-☮

PROLOG

Dwudziesty drugi listopada roku pańskiego 1963.

Cały świat skupia uwagę na położonym na południu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, zamieszkanym przez niemal sześćset osiemdziesiąt tysięcy ludzi, drugim co do wielkości mieście stanu Teksas. Około osiemdziesięciu sześciu milionów odbiorników telewizyjnych, zarówno tych nowocześniejszych, kolorowych, jak i czarno-białych, na całym globie przekazuje zszokowanym widzom informację, że właśnie dziś, w Dallas, został zamordowany trzydziesty piąty prezydent USA, następca Dwighta Davida Eisenhowera.

Wieść o zamachu wstrząsa amerykańskim rządem, wstrząsa amerykańskimi obywatelami, wstrząsa amerykańską ziemią. Wstrząsa każdym, do kogo dotrze. Nie od razu dociera jednak do wszystkich.

Kiedy w okolicach godziny trzynastej, wskutek dwóch strzałów, z których jeden uszkodził rdzeń kręgowy, drugi zaś przeszył głowę, John Fitzgerald Kennedy kona w Parkland Hospital, niecałe dwa tysiące mil na zachód, w starym, odrapanym domu, jednym z wielu podobnych mieszczących się przy Haight Street w San Francisco, pewna młoda dziewczyna krzywi się z bólu, wydając na świat syna. Długie, brudne włosy posklejane w grube strąki. Kilka luźnych pasm klei się do mokrej od śliny twarzy. Dawno nieprana, w paru miejscach zaplamiona krwią sukienka, bose stopy. Garstka wąskich, czarnych liter wytatuowanych wokół lewej kostki; “We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars*”.

Klęczący przy dziewczynie brodacz raz po raz wbija spojrzenie ciemnych oczu o źrenicach zbyt dużych, zbyt zimnych, nieprzyjaznych i pustych, w widoczną już główkę niemowlaka. Mężczyzna pozostaje bierny. Jego otumanionego serca nie wzruszają łzy, nie wzrusza krew, nie wzrusza widoczny na twarzy dziewczyny ból. Nie docierają do niego żadne rzeczywiste bodźce. Szczękę ma zaciśniętą, czoło mokre od potu, drgające dłonie zwinięte w pięści. Tylko jego umysł pozostaje wolny. Na swój sposób. Nie do końca i niedokładnie. Z pewnością nie po bożemu. Długa igła po raz kolejny przebija skórę za zgięciu ręki.  

Dziecko płacze głośno, niepewnie ruszając nóżkami. Nikt nie reaguje.

Około osiemdziesięciu sześciu milionów odbiorników telewizyjnych, zarówno tych nowocześniejszych, kolorowych, jak i czarno-białych, na całym globie przekazuje zszokowanym widzom informację, że właśnie dziś, w Dallas, został zamordowany trzydziesty piąty prezydent USA, następca Dwighta Davida Eisenhowera. Cały świat skupia uwagę na położonym na południu Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, zamieszkanym przez niemal sześćset osiemdziesiąt tysięcy ludzi, drugim co do wielkości mieście stanu Teksas. 

Dwudziesty drugi listopada roku pańskiego 1963.

*) Autor cytatu - Oscar Wilde („Wachlarz Lady Windermere”)

(źródło zdjęcia: https://www.flickr.com/photos/daveglass/92086891/)